Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

 Վաղուց երազում էի էրգրով ճանապարհորդելու մասին։ Երազում էի տեսնեի այն ամենը ՝ ինչ պարտավոր է ամեն  հայ գոնե մեկ անգամ տեսնել, ու  երանի այն աչքերին , որ այսքան տարի անց հիանում է մեր պատմության գոհարներով, հպարտ կանգնում օտարի հողին ՝  իրեն պատկանելու զգացողությամբ (թերևս այս զգացողությունն է տանջում ամբողջ ճանապարհին )։  երանի այն ականջին , որ լսում է Վանի ծփանքը։ Մի պահ մոռանում ես օտարի երկրում գտնվելու հանգամանքը,անջատում ես ուղեղդ, որովհետև ուզում ես հայի աղոթք լսել, ավաղ…… Ու  այս նույն մտորումներով,  զգացումներով ճանապարհը տանում է դեպի Անի, գեղեցկություն,Պալատական քաղաք,ուղղակի տեսնել է պետք, Անիի մայր տաճարում մի պահ աչքերդ փակում ես ու աղոթում, ու եթե քեզ կորցնես կվազես այդ հրաշք դաշտերով ու այդ ճանապարհը տանում է դեպի Հայաստանի հանրապետություն ,քիչ այն կողմ սահմանն է Հայաստան –Թուրքիա, քո տուն գնալու համար, քո հայրենիք գնալու համար…….. մի խոսքով…..,սահմաններ, պատնեշներ թերևս անզորությունից ոչինչ չի մնում՝ քան ուղակի հիանալ տեսածովդ: ...
Read more

Սովորելը՝ երազանքների իրականացման ճանապարհորդություն

Image
Սեպտեմբերմեկյան հուշերի ֆոնին, բոլորս էլ մտովի վերադառնում ենք թե դպրոցական, և թե ուսանողական տարիներ.. Երևի սա էլ իմ ժամանակն էր անդրադառնալու, թե կրթության, թե հայաստանյան բուհերի իրականության, և թե առհասարակ ուսման հետ կապված առկա խնդիրներին։ Եվ այսպես: 6 տարի առաջ էր, երբ իմ շատ բուռն ու հետաքրքիր դպրոցական կյանքը պետք է փոխարինվեր համալսարանակ (դե շատ լուրջ ու պատասխանատու) կյանքով, ու ինչպես բոլորը, ես էլ հայտնվեցի մի տեղում, որի մասին անկեղծ ասած չէի երազել, չէի պատկերացրել... Երևանի Պետական Համալսարան։ Ես ստեղծագործում էի, երգում, ունեի շատ֊շատ հետաքրքրություններ, հաջողություններ, որոնց շնորհիվ էլ երևի միշտ տարբերվել էի.. Ակտիվ, նախաձեռնող, ու ինձ թվում էր, որ համալսարան եմ գնում, այնտեղ էլ ինչ որ մի֊բան փոխելու։ Չնայած իմ ունեցած բազում այլ հետաքրքրությունների հայտնվեցի ԵՊՀ Արևելագիտության ֆակուլտետի, թյուրքագիտության բաժնում։ Դե, էլ չասեմ, որ թյուրք, թուրք տերմինների տարբերությունը չգիտեի, կամ քարտեզում ույղուրների ու բաշկիրների տեղը չգիտեի... բայց չէ՞ որ, ես գնացել էի...
Read more

Մանկությունը մեծերի երազանքն է...

Image
Մենք մեծ-մեծիկներս հաճախ ենք գրում, թե ինչ չքնաղ է մանկական աշխարհը, ինչքան գունագեղ ու անհոգ է այնտեղ... Ի՞նչ է, մանկությունը միայն թվերի համակարգ է։ Մանկությունը հոգևիճակ է, որը հասու է մեծերի համար նույնպես: Մանկությունը բարի սրտով, դրական տրամադրվածությամբ, թեթև ու ներդաշնակ ապրել կարողանալն է: Այն թիվ չէ, տարիք չէ, և ոչ էլ թվաբանական որևիցէ ալգորիթմ: Թվերը հորինել ենք, տարիները դասդասել մեր շալակին, որ հետո ամբողջ կյանքում երազենք «Մանուկ» զգալու մասին: Մարդկային հարաբերությունները խճճում ենք, կյանքը ոլորաններում ու կածաններում կառուցում, որ հետո ամբողջ կյանքում հարթենք մեր իսկ ստեղծած խորդուբորդ ճանապարհները: Գույները փոխարինում ենք սևերով ու սպիտակներով, գորշերով ու մուգերով, որ հետո մի ողջ կյանք փնտրենք այն գույները, այն հրաշքը կյանքը, որ ունեինք մեր մանկության աշխարհում: Մենք՝ մեծ մանուկներս, ամեն ինչ թողել ենք, որպեսզի մեծանանք՝ ավելի ճիշտ, որպեսզի բարդացնենք, որպեսզի զբաղվենք նրանով ինչով, որ «Մեծերն» են զբաղվում: Իսկ միգուցե այսօր ժամանակն է հիշելու « երանի լինեի ման...
Read more