Սկզբում, Աստված ուզում է , որ ուժեղանաս, ու փորձություններ է պատրաստում, որոնց միջով անցնելը իմաստություն է բերելու, որը հետագայում պետք է գալու, որպեսզի պայքարես նրա համար, որ դու ուժեղ ես։
Posts
Այգում ուժեղ քամուց հետո բոլոր արևածաղիկները կախեցին գլուխները ։ Մնաց մեկը , մեծ ու լայն բացված ։ Մնացին ինքն ու արևը ։ Արևը ժպտալու էր իրեն, ինքը կլանելու լույսն ու ջերմությունը և քամիների դեմ մենակ էր մնալու՝ անտեր ու անօգնական։ Արևածաղիկը տխրել էր ։ Ընկերներն էլ չկային, շուրջբոլորը կախված կամ ջարդված գլուխներ էին ։ Հասկացավ, որ իր գեղեցկությունը ոչինչ է , որովհետև ոչ ոք չկա , որ իրեն առավոտյան բարի լույս մաղթի , զեփյուռը խաղա միասին օրօրվան, սպասեն այգեպանին , ով ամեն առավոտ նույն ժամին մշակում է ու ջրում այգին, իսկ նրանք վիճում, թե ում է առաջինը ջրելու ։ ՀԻմա միայն ինձ է ջրելու , ընկերներս չկան , հիմա ու՞մ հետ եմ մրցելու , սպասելու իմ ջրվելու հերթին։ Ամեն առավոտ կգա այգեպանը, ինձ ջուր կտա , իսկ ես այդպես էլ կսովորեմ երանելի կյանքին , բայց եթե սկսեմ չպայքարել կյանքիս համար կհայտնվեմ նրանց կողքին։ ՄԻ ժամանակ , ինչքան էի նախանձում մյուսների , ում ավելի լավ էին խնամում, շատ ջրում, իսկ ինձ երբեմն մոռանում ։ Այ քեզ կյանք , հիմա ում հետ վիճեմ, ու հետ համեմատվեմ, ում հետ զրուցեմ։ Է
ԵՍ խառնել էի ամեն ինչի տեղը , ես օտարել էի ինձանից ամեն ինձ ․ ես սկսել էի սպիտակ մորի և սև դեղձեր ուտել, ես գդալ էի վերցնում գրելու և գրիչ թեյում շաքարը խառնելու համար, հետո փոշմանում էի խառնել որվհետև զգացողություններն էի խառնել ու կարևոր չէր քաղցր թե դառը ։ ԵՍ շորերս դասավորում էի գրքրի դարակում ու գրքերս սենյակում մի տեղ ։ Իմ աշխարհում ինչ-որ բաներ էի փոխում ։
Ամեն անգամ երբ , որ երջանիկ ես, հիշում ես, որ պահը հիմա է, էլ չի կրկնվելու։ Պետք է ուղղակի համակերպել ներկայի հետ ու վայելել, քանի դեռ ունես, բայց չէ։ Համակերպվելով բռնում ենք ներկայի թելը , պաշտում , նվիրվում ունեցածին, ամուր բռնում ու պահում մեր աշխարհում չմտածելով, որ զգացողությունները միշտ էլ հաջորդելու են իրար։ Երջանկությունը տրված չէ դրան տիրանալու և սեփականաշնորհելու համար՝ երջանկությունը տրված է վայելելու այնքան, քանի դեռ ունենք ։ Ամեն անգամ երբ որ ժպտում ես հիշում ես անցյալում պատահած, անցյալում թողած և չկրկնված ժպիտները, բայց ժպտալու առիթներ միշտ էլ պատահելու են ուղղակի պատճառներն ու արժանանալուդ ժամկետներն են փոխվելու։ Ես նկատեցի , որ սիրած գրիչներս , չգիտես ինչու գրասեղանիս վրայից անհետանում են , սիրած գրքերս անհետ կորում են սենյակից ։ Երևի երկրի վրա գոյություն ունի ինչ-որ անտեսանելի երևույթ, որ սիրած բառերի հետ չունի, ու երբ որ համարձակվում ես նրան այդպես կոչել, հեռացնում է հավետ՝ հորդորում երբեք ոչինչ չպաշտել ։ Ես սկսեցի իրերին վերաբերվել առանց անվանա
Ամեն անգամ հասկանում ես, որ պայքարելը քո միակ զենքն է (եթե իհարկե ձեռքումդ է ), որ ամեն թուլանալուդ վայրկյանը օր օրի կրկնապատկելու է դրա տևողությունը։ Ամեն անգամ երբ ուզում ես ձեռքերդ լվանալ ու դուրս գալ այդտեղից, որովհետև քոնը չի ՝ քո տեղը չի, շուտ պետքա ոտքի կանգնես, ու սկսես պայքարել։ Էդ մի պահ պետքա լինի՝ ակնթարթ , որովհետև եթե երկարի, եթե թողնես կիսատ ուրիշները կշարունակեն ՝ էլ քոնը չի լինի ։ կունենաս երկարաժամկետ ՈՉԻՆՉ։ Ուշ կլինի։ Ամեն անգամ սովորում ես, որ ամեն պարտություն պետք է էլի գլուխդ բարձր ընդունես ու այդպես էլ ցույց տաս , որովհետև եթե տեսնեն հուսահատությունդ էդ պարտության վայրկյանը կհավերժանա ․․․․ Ու ամեն անգամ , երբ որ էլի ոտքի կանգնես քեզ հա կհիշացնեն ․․․ ու էդպես կերկարի։ Ամեն անգսմ , երբ որոշ մարդկանց քո կյանքից հանելը կամ հեռանալը մեծ ողբերգություն ես համարում ու քեզ թվումա , որ տենց դրամա նույնիսկ գրքերում չկա ․․․ԷԴ պահերը անցնելու են ու հետո ցնծալու ես՝ իրենց քո կյանքում չունենալու համար ։ Իրենք են ընտրել ՝ չբռնես ։ Նրանք արժանի չէին քո կյանքում լի
Եթե ես գրեմ քեզ՝ երկար կգրեմ․․․ Տողերս մեկը մյուսի մեջ, բառերս կլղոզեմ ու եղանակները մի ակնթարթում կխառնեմ մեկտեղ այնպես, որ իմանաս ՝ գժվել եմ բառերիս մեջ քեզ փնտրելով ։ Հետո կասես՝ խելագար է , որովհետև ես սկսել եմ կապույտ ծիրան և կանաչ մորի ուտել ։ Դրա համար էլ չեմ գրում, էլ չեմ ասում ոչինչ ։ Ես ասում եմ բարև , որովհետև բարևները գժված չեն լինում, բարևները միատեսակ են լինում, որովհետև չորս տառի մեջ դժվար հասցնես խելացնոր տառեր տեղադրել, ու չորս տառի մեջ դժվար հասկանաս իմ կանաչն ու կապույտը։ Չէ, այսինքն ինչ եմ ասում ; Դու իմ նախադասությունների մեջ ոչ մի երանգ էլ երբեք չես ընկալել, էլ ուր մնաց բարևիս ։ Դրա համար էլ ես կասեմ բարև։ Լավ ։ Մի փոքր կժպտամ։ Ասում են բարևելիս՝ ժպիտով բարևեք։ Օր է, տրամադրություն է, պետք չէ փչացնել ։ Ես կժպտամ, առանց արժանիքների փնտրելու, հասցեատերս միևնույն է անժանոթ է, ես կժպտամ լուռ ինքս ինձ հետ հակադարձվելով , բայց ասում եմ, թե ոչինչ։ ՄԻևնույնն է ժպիտները չեն մոռացվում , իսկ բարևները Աստվածային բառարաններից են , բարևի ցոլքը արևի լույսի հետ ամեն օ