Gayane`s blog

Մարդիկ ինչքան պարտավորություններ ու պատասխանատվություն են թողնում Նոր տարվան, ինչքան հույսեր ու երազանքներ են կապվում  ընդամենը մի գիշերվա հետ, որտեղ ամեն ինչ կախարդական է, որտեղ  բոլոր երազանքները իրականանում են ու  մարդիկ օրերն են հաշվում ՝ թե երբ է սկսվելու այդ կախարդանքը։ Ես մի-քիչ կշեղվեմ կախարդանքից, կմոռանամ , որ ժամեր անց վառվելու են մոմերը ու բոլորը լիքը բաժակներով ու լիառատ սեղաններով դիմավորելու են նոր տարին։ Մարդի՛կ,նոր տարին ու հրաշքները մենակ այս օրվա համար չեն, ուղղակի նոր տարին մի  առիթ է , հին տարին վերանայելու, հինը մտովի թողնելու անցյալում և նորը ՝ թարմ մտքերով սկսելու ․ ․․ Ուրեմն, ուղղակի սիրեք իրար, միշտ սիրեք՝ առանց առիթի,  ժպտացեք, ներեք, ընդունեք, հասկացեք ․․․  եթե ուզում եք փոխել ձեր կյանքը մի սպասեք ամանորի գիշերվան, մի՛ սպասեք  հարմար առիթի, որովհետև այդ առիթը չի գալու երբեք , որովհետև այդ առիթն էլ սպասում ՝ թե երբ են իրեն ստեղծելու, ուղղակի գտեք ձեզ ու ձեր միջի Աստծուն, բացահայտե՛ք ձեր բոլոր պոտենցիալները, ստեղծե՛ք, արարե՛ք։ Աստված և ոչինչ հենց այնպես չ

Հասկանում ես` պետք է վազել այս կյանքի հետևից ։ Հասկանում ես, որ հիմա գիշեր է , բայց մինչ լույս կբացվի պետք է մտքերդ իմի բերես , ու րոպե առաջ արթնանաս ՝ չէ վերթռնես, որ վազես կյանքի հետևից, որովհետև նույնիսկ անկողնում ժամերով պտտվելու ժամանակ չկա, որովհետև կյանքը շարժում է սիրում, կյանքը արագություն է ուզում ։ Դու հասկանում ես , որ մտքերը ավելի շատ են, իրագործելիքդ ավելի շատ ու իրենք ավելի շուտ են արթնանում քան դու կհասցնես անկողնուցդ վեր կենալ։ Դու հասկանում ես, որ գիշերը բավական շատ է քնելու համար , դրա համար է , որ այդ ժամին մեծ ուղեղները գաղափարներ են մշակում, որ առավոտյան  լույս սփռվի այդ գաղափարների վրա։ Դու վազում ես կարծես ընկել ես կյանքի հետևից , որովհետև կյանքը գնացք չէ, մեքենա չէ, կյանքում արագությունը չափելու եղանակները հիմա  մեգա կամ գեգեբայթերն են ։ Կյանքի միակ փոխադրամիջոցը հրթիռն է , որովհետև հեռուն ես ուզում գնալ, պետք է երբեմն էլ ոտքերդ գետնին չզգաս , իսկ մտքերդ ՝ իրենց արագությամբ միայն տիեզերք կարող ես հասնել։ Դու հասկանում ես , որ գնացքի կ

Մարդիկ լքել են փողոցը ։ Փողոցների համար սկսվել է մի անտերունչ ժամանակաշրջան ։ Ձեռքերը չկան ... Երեկ ինձ ծանոց քարերից մեկը պատմում էր, թե ոնց է կարոտել այն փոքրիկներին ովքեր վազվզում են այդտեղ, ու նստարանն էլ  պատմեց,  թե ոնց է անշնչացել ու սառել  առանց մարդկանց , ու  որ կարոտ է մնացել անգամ մի խոսքի, զրույցների , ու որ վաղուց է ՝  ինչ աշխարհից անտեղյակ մի այգում ծվարել ու առանց ծածկոցի մի ծառի տակ սպասում է մարդկանց ։  Ծառերից մեկն էլ պատմում էր , որ վաղուց չի կարողանում  հետևել քաղաքի անցուդարձին։ Մեկ- մեկ բերքահավաքի ժամանակ իրեն բախտ է վիճակվում ծանոթանալ վերջին նորություններին , տխուր և ուրախ մարդկանց ճակատագրերին։, Երբեմն էլ  շատ ժանր է տանում այդ պատմությունները, օրերով վերլուծում , թախծում ; Իսկ հիմա , երբ որ անելու ոչինչ չունի նրանց բոլորի համար խնդրում է բարին ու բերրին ։  Քաղաքը սառել է , ու ամենակարևորը Ձեռքերն են ՝ ձեռքերը , որ այս սառը քաղաքի ամենանուրբ էակներն են ։ Ձեռքերն էլ  լքեցին փողոցը , որ մարդիկ սառեն ։ Հետո մեծ ուղեղները գյուտեր արեցին՝ ընդամենը փոխարինե

Ես մտածում էի, որ ձմեռը աշնան չիրականացված երազները մաքրում է իր հեքիաթով։ Պատուհանը,  գրքերով և թեյով պատշգամբը, մի տեսակ ձմեռվա տխրություն էին նշմարում; Հենց այդպես։  Սառը պատուհանից այն կողմ միատարր սպիտակություն  է , հիշողություններդ դեմ են առնում պատուհանին , կպչում դրան  , որից այն կողմ սկսվում է ձմեռը ՝ իր անգույնախառը սառնությամբ ։ Մրսում ես, տաք թեյի բաժակով ձեռքերդ ես տաքացնում , որովհետև դրսում մարդիկ չկան , դրսում եռուզեռ չկա , ու մենակով մի տեսակ ցուրտ է՝ նույնիսկ տաք տանը ։ Երբևէ մտածե՞լ եք, որ  ձյունը ամեն անգամ գալով իր հետ անցյալի  հիշողությւններ է բերում․․․  Կյանքում նույն ձայնի երանգներն են նույնիսկ ասոցացիաներ ստեղծում․․ ու կյանքում ամեն ճանապարհ իր ամեն թփով նույնիսկ ասոցացվում է մեկ այլ ճանապարհի հետ ։ Մարդիկ էլ,   հիշողությունների այնպիսի  կծիկ են , ովքեր   անցյալից իրենց ուսերին են հավաքում դա ու ձմեռները՝ երբ  որ  մենակ են մնում՝ իրենց հետ  ունենալով թեյն ու սառած պատշգամբը, սկսում են այդ հիշողություններից գործել ինչ-որ բաներ ․․․ Ձմեռը․․ մարդիկ  սառեցնում

Աչքերը՝ խորության չափ հիշողություն ունեն ։  Մի ամբողջ քաղաք, հուշեր իրենց անթիվությամբ ..  ինչպես կարող են տեղավորվել աչքերում, ու մութ գիշերներում վերածվեն մի ողջ մայրուղի լուսավորելուն ունակ ջահերի , որոնք ներսիդ լույսի չափ շողարձակելու են ։ Խորն ու պայծառ աչքերից աստղերը չնկատել տալու չափ լույս է ճառագում նույնիսկ այնտեղ,որտեղ երկնքին նայելն անհնար է։ Դրա հաամր էլ մարդիկ չեն կարողանում քնել , որովհետև աչքերը հիշողություններ են պահում իրենց մեջ։  Աչքերով զգում , աչքերով ժպտում, աչքերով խոսում, աչքերով տխրում ... Դրա համար էլ չես կարողանում փակել, կամ դանդաղ ես փակում , սիրուն , ու թողնում ՝ հիշողությունները , որ սրտիդ հայելու մեջ են արտացոլվեն աչքերում ...