Աչքերը՝ խորության չափ հիշողություն ունեն ։ 

Մի ամբողջ քաղաք, հուշեր իրենց անթիվությամբ .. 

ինչպես կարող են տեղավորվել աչքերում, ու մութ գիշերներում վերածվեն մի ողջ մայրուղի լուսավորելուն ունակ ջահերի , որոնք ներսիդ լույսի չափ շողարձակելու են ։

Խորն ու պայծառ աչքերից աստղերը չնկատել տալու չափ լույս է ճառագում նույնիսկ այնտեղ,որտեղ երկնքին նայելն անհնար է։

Դրա հաամր էլ մարդիկ չեն կարողանում քնել , որովհետև աչքերը հիշողություններ են պահում իրենց մեջ։ 

Աչքերով զգում , աչքերով ժպտում, աչքերով խոսում, աչքերով տխրում ...

Դրա համար էլ չես կարողանում փակել, կամ դանդաղ ես փակում , սիրուն , ու թողնում ՝ հիշողությունները , որ սրտիդ հայելու մեջ են արտացոլվեն աչքերում ...