Ես մտածում էի, որ ձմեռը աշնան չիրականացված երազները մաքրում է իր հեքիաթով։
Պատուհանը,  գրքերով և թեյով պատշգամբը, մի տեսակ ձմեռվա տխրություն էին նշմարում; Հենց այդպես։  Սառը պատուհանից այն կողմ միատարր սպիտակություն  է , հիշողություններդ դեմ են առնում պատուհանին , կպչում դրան  , որից այն կողմ սկսվում է ձմեռը ՝ իր անգույնախառը սառնությամբ ։
Մրսում ես, տաք թեյի բաժակով ձեռքերդ ես տաքացնում , որովհետև դրսում մարդիկ չկան , դրսում եռուզեռ չկա , ու մենակով մի տեսակ ցուրտ է՝ նույնիսկ տաք տանը ։
Երբևէ մտածե՞լ եք, որ  ձյունը ամեն անգամ գալով իր հետ անցյալի  հիշողությւններ է բերում․․․
 Կյանքում նույն ձայնի երանգներն են նույնիսկ ասոցացիաներ ստեղծում․․ ու կյանքում ամեն ճանապարհ իր ամեն թփով նույնիսկ ասոցացվում է մեկ այլ ճանապարհի հետ ։
Մարդիկ էլ,   հիշողությունների այնպիսի  կծիկ են , ովքեր   անցյալից իրենց ուսերին են հավաքում դա ու ձմեռները՝ երբ  որ  մենակ են մնում՝ իրենց հետ  ունենալով թեյն ու սառած պատշգամբը, սկսում են այդ հիշողություններից գործել ինչ-որ բաներ ․․․
Ձմեռը․․ մարդիկ  սառեցնում  են երազները , որովհետև այդ գործերով գարունն է զբաղվում , այնպես ՝ ինչպես որ  փակվում են տաք սենյակներում ու սպասում ՝ Գարուն է գալու ։

Ես հիմա կարծում  եմ , որ ձյունը ուղղակի ծածկել է հիշողությունները,վերափոխել քաղաքը , որ սիրած փողոցները չճանաչես  ․․․