Մարդիկ լքել են փողոցը ։
Փողոցների համար սկսվել է մի անտերունչ ժամանակաշրջան ։
Ձեռքերը չկան ...
Երեկ ինձ ծանոց քարերից մեկը պատմում էր, թե ոնց է կարոտել այն փոքրիկներին ովքեր վազվզում են այդտեղ, ու նստարանն էլ  պատմեց,  թե ոնց է անշնչացել ու սառել  առանց մարդկանց , ու  որ կարոտ է մնացել անգամ մի խոսքի, զրույցների , ու որ վաղուց է ՝  ինչ աշխարհից անտեղյակ մի այգում ծվարել ու առանց ծածկոցի մի ծառի տակ սպասում է մարդկանց ։ 
Ծառերից մեկն էլ պատմում էր , որ վաղուց չի կարողանում  հետևել քաղաքի անցուդարձին։ Մեկ- մեկ բերքահավաքի ժամանակ իրեն բախտ է վիճակվում ծանոթանալ վերջին նորություններին , տխուր և ուրախ մարդկանց ճակատագրերին։, Երբեմն էլ  շատ ժանր է տանում այդ պատմությունները, օրերով վերլուծում , թախծում ;
Իսկ հիմա , երբ որ անելու ոչինչ չունի նրանց բոլորի համար խնդրում է բարին ու բերրին ։ 
Քաղաքը սառել է , ու ամենակարևորը Ձեռքերն են ՝ ձեռքերը , որ այս սառը քաղաքի ամենանուրբ էակներն են ։

Ձեռքերն էլ  լքեցին փողոցը , որ մարդիկ սառեն ։ Հետո մեծ ուղեղները գյուտեր արեցին՝ ընդամենը փոխարինելու մի մարդկայն ձեռքի ,բայց նրանք չէին մտածում, որ մարդկանց համար անշունչ ու անհոգի գործվածք ստեղծելով ՝ օգնեցին հեռվանալ միմյանցից։
Ձեռքերը , որոնք միակն էին, որ խոսում էին այս նեղ փողոցում ՝ լքեցին այն , որ մարդիկ  սառեն ;
Ձեռքերը չկան , փողոցում մարդիկ մենակ սառում են ։ Ձեռքերը չկան  ու դրա համար էլ մարդիկ՝ մութ ճանապարհը վազելով են անցնում , արագ են քայլում , որ չդողան ցրտից։
Ձեռքերը չկան  որ զուգահեռ քայլեն ։ Մատները չկան , որ դանդաղ ու սիրուն այնպես գտնեն   իրար  որ ողջ փողոցը, իր սառնությամբ  քարանա ու տաքանա ընդամենը մի ձեռքի պատճառով։
Ձեռքերը չկան, դրա համար էլ մարդիկ ձեռնոցներ են դնում ։ 
Դրա համար էլ մարդիկ իրեր են ստեղծել, փոխարինելու մի մարդկային ձեռքի․․․