Gayane`s blog

Ասում են եթե ուզում ես ունենալ այն, ինչ երբեք չես ունեցել, արա այն, ինչ երբեք չես արել։ երբեմն վախենում ենք , հա, հենց դա անելուց, վախենում ենք կորցնել ճանապար հը, որովհետև մենք երբեք այդ ճանապարհով չէինք գնացել ։ Ի՞նչ է ,կկորե՞նք: ի՞նչ կլինի որ։ Երբեմն պետք է կորել, կորել նոր բան որոնելու , նոր մադկանց, նոր մտքեր: Դրանք ծնվում են ինչ որ պահի, ինչ որ տեղ, որտեղ մենք կորել էինք։ Դրանք ծնվում են ամենաանհարմար իրավիճակներում , ասենք ամենատխուր պահերին, կամ հակառակը։ Ամենահուսահատ պահերին հանդիպում ենք ամենանվիրական երազանքներին դեմ առ դեմ , հանդիպում ենք ամենաանկեղծ զգացմունքներով մարդկանց․ ու ո՞վ է ասել , որ փակուղի գոյություն ունի , ո՞վ է ասել , որ պետք է վախենալ մթությունից։ Մութ թունելի մեջ այնքան էլ քաոս չէ, այնտեղ հաճախ մեքենաներ էլ են հանդիպում, վերջապես աստղերն էլ են մթության մեջ փայլում ։

Ես կփակեմ  սենյակիս վարագույրը , որ չիմանամ, թե գիշեր է , որովհետև, երբ գիտեմ գիշեր է  լուսինն  եմ գրկում ,որը թերևս աչքերիդ հաղորդ , քո բույրին ծանոթ ամենամոտ մարմինն է։ Երբ մեր հայացքները լուսնին էին նայում, նրան խնդրեցի պահել պատկերը, որ հենց կարոտեմ , սպասեմ վերադարձին ու լուսինը մատիտով նկարեմ այնքան , մինչև լուսանա։ Վարագույրը փակ է , աստղերը չկան, ու թևերիս ազատությունը պատուհանով փակել եմ, առանց մտածելու, որ գիշերն առանց այդ էլ  մտքերիս ազատություն էր տվել ։ Տարածության մեջ լողում էին աստղակերպ փայլում ու փակվում սենյակում  զգալով չորս պատի՝ պատրանքին բռնացող , գաղջ օդախառն անիմաստությունը ։ Գիշերը իմն էր առանց երազանքների, ու օդում անսերը , բնավ անծանոթ ։ Մարդու երազանքները թևեր ունեն, ու դրանց փայփայել չորս պատի մեջ՝  նշանակում է առնետներ պահել ներսում ու թողնել ՝ պատերդ որ  առանց ապակի են, քանդի անխնա։ Պատերդ կրծած են, բայց երբեք թույլ չես տալիս օտար առնետներին ներսուդուրս անել, սակայն դատարկ տարածքներում առնետները միշտ էլ ներսուդուրս են անելու։ Ես փակում եմ

Մարդ, ով  թույլ չի տալիս  դիմացինին իրեն  ընկալել  հանգեցնում է նրան, որ իրեն  կարող են ընկալել այնպես, ինչպես որ  նրանք են ուզում։  ԵԹե մարդիկ չգիտան, թե տվյալ ապրանքը ինչից է պատրաստված սկսելու են հորինել, հետո վարկածներ առաջ բերեն ու պնդեն  ․․․․  Քանի Կոլոմբոսը չէր հայտնաբերել Ամերիկան մարդիկ  տեղյակ չէին  Երկիր մոլորակ ի  այդ    արևմտյան կիսագնդի մասին ու չէի կարող Ամերիկա   կոչել՝ մանավանդ կանխագուշակել ապագայի այդ հզոր տերության գոյությունը։ Քանի Մենդելևևը չէր ստեղծել քիմիական տարրեի պատկերը , մարդիկ չէի էլ պատկերացնում՝  ինչպիսի քիմիական կապերի առաջացմանը կարող է մասնակցել երկաթը։ Քանի համակարգչի հայտնագործությունը չէր արվել , մարդիկ չէին կարող պատկարացնել  ինչպիսի հնարավորություններ է այն ստեղծելու կամ առավել ևս  համացացի մասին։  Պետք է լինել այնպիսի մեկը, ով արժանի կլինի բացահայտման, հետո ինչ- որ մեկի գյուտը կոչվելու ։ Երբ  որ չես թողնում քեզ ընկալեն այնպիսին ինչպիսին կաս, ցանկացած մարդ իր պատկերացմամբ ուզում է քեզ իր գյուտը կոչել , ու իրեն թվում է թե իր վարկածը առա

ՄԻ թեյի բաժակից մյուսին էի անցնում ,հետո վերցնում թերթեր , գրքեր այս ու այն կողմ դնում , որոշում կարդալ,բայց աչքերս մի կետին հառած թերթում էի, ու անհնար էր մտքերը կենտրոնացնել ․ որոշեցի փակեմ ու դնեմ սեղանին։ Վերցրի մի գրիչ ինչ- որ կլորակներ ու քառակուսիներ խզբզեցի ( երևի ինձանից լավ նկարիչ էլ դուրս կգա) ու որոշեցի , որ զոհը այս անգամ այդ թղթի կտորը կլինի ։Նկարիչները կարողանում են իրենց զգացմունքները հանձնեն կտավին, երևակայական զեղումները գույներ կոչել ու ստրեսապատկերները գլուխգործոց անվանել ։Հա , իմիջիայլոց , ասում են ՝ նկարելը լավ հակադեպրեսանտ է։  Չէ , երևի սոված եմ ։  Լավ կլինի սառնարանի վրա հարձակում գործեմ ։ Սկզբից շոկոլադին կմոտենամ , որովհետև շոկոլադները սովոր են դեպրեսված մարդկանց կուլ տալ, ու իրենց  համար բացարձակ անվնաս կլինեմ։ Դեպրեսված մարդը ամենաշատը դրանից է վախենում՝ բացասական ազդել մյուսի վրա։ Դրա համար մարդիկ՝ խնայելով մարդկանց , կրծում են շոկոլադի նյարդերը , իսկ եթե զգում ես քեզանից դուրս եկող էներգիան , ուրեմն վնաս չի սպառնում սառնարանի մյուս ներկայացուցի

Ես ուզում էի ծովը լռեր, որ ինձ լսեի , հետո ուզում էի ես լռեի որ ծովի ալիքների ձայնը լսեի, բայց երբ որ ներսս ավելի բարձր էր աղմկում ծովի ալիքներն էլ էին ուժեղանում ։ Դրա համար է , որ նյարդային մարդիկ մեկը մյուսին հերթ չեն տալիս խոսելու, ինչքան բարձրա է սկսում խոսալ նրանցից մեկը , այնքան բարձրանում է մյուսի ձայնը։ Երբ որ հանդարտվեցի ծովը լռեց։ Ես հասկացա , որ ծովը միշտ է սիրուն ու առավել ևս ալիքների ձայնը՝ միշտ տանելի ու լսելի ։ Դրա համար էլ նյարդային մարդկանց հետ խոսելիս՝ եթե չենք ուզում դուրս գան ափերից , պետք չի, որ պահպանենք իրենց տոնը, այլ պետք է հանգստանանք ու խոսենք ավելի ցածր։ Չէր ստացվում ։ Քարերին կանգնում էի ՝ ցավեցնում էին, ծովում լողում էի ալիքները քշել էին ուզում ։ ԵՍ հասկացա, որ նյարդային մարդը խախտում է բնության օրինաչափությունը, խախտում է մոլորակը։ Դրա համար մարդկանց բնությունը սիրել ու բնության հետ ներդաշնակել է պետք։ Գժված ծովի հետ պետք է խոսել, սիրել ու խաղաղեցնել ։ Անարդար էր։ ՈՒ անարդարությունը մեր ՝ բնության հանդեպ սխալ վերաբերմունքից է գալիս։

Ես հասկացա , որ դրսի աղմուկը խլացնում էր ներսիս ձայնը, շեղում մտքերս։ Դրսի աղմուկը այն է, ինչ պետք չէ մի մարդու ում ներսը առանց այն էլ աղմկում է ։ Նեսի աղմուկը լռեցնելու մ իակ տարբերակ մենակ մնալն էր։ ԵՍ փակում էի պատուհանս, անջատում երաժշտությունը որպեսզի լռությունը ոչինչ չխախտի։ Բայց լռությունը միայն այն չէ ինչ չկա ականջներումդ , այլ այն է ինչ կա կամ չկա ներսումդ ։ ԵՍ ուզում էի մենակ մնալ, որովհետև կարոտել էի․․ Մենակության մեջ ներսիս ձայնն ավելի էր լսելի դառնում , իսկ դրսի աղմուկի մեջ ես կորցնում էի նրա ձայնը։ ԵՍ ուզում էի մենակ մնալ, որ ինձ նրանից ոչ ոք չբաժանի։ Ես հասկացա , որ կորցրել եմ ինքս ինձ ։ Մեկ մեկ  սլաքներ են լինում կյանքում, որ ուզում ես հավերժ մնան այդ կետում, ու մարդիկ այդ սլաքը կանգնեցնելու  համար , որոշում են մնալ մենակ, իսկ մնալ մենակ նշանակում էր երբեք չկարողանալ մոռանալ նրան։ Իմ սլաքը ամենասիրում կետում էր՝ այնտեղ , որտեղ հանդիպել էր մեծ սլաքին։ Առավոտ, կեսօր, Երեկո․.. Ոչինչ չէր փոխվում։ Առավոտյան արևածագի հետ, մարդիկ միշտ ինչ -որ հույսով են լցվում, իմ մոտ էլ