Gayane`s blog

 Վաղուց երազում էի էրգրով ճանապարհորդելու մասին։ Երազում էի տեսնեի այն ամենը ՝ ինչ պարտավոր է ամեն  հայ գոնե մեկ անգամ տեսնել, ու  երանի այն աչքերին , որ այսքան տարի անց հիանում է մեր պատմության գոհարներով, հպարտ կանգնում օտարի հողին ՝  իրեն պատկանելու զգացողությամբ (թերևս այս զգացողությունն է տանջում ամբողջ ճանապարհին )։  երանի այն ականջին , որ լսում է Վանի ծփանքը։ Մի պահ մոռանում ես օտարի երկրում գտնվելու հանգամանքը,անջատում ես ուղեղդ, որովհետև ուզում ես հայի աղոթք լսել, ավաղ…… Ու  այս նույն մտորումներով,  զգացումներով ճանապարհը տանում է դեպի Անի, գեղեցկություն,Պալատական քաղաք,ուղղակի տեսնել է պետք, Անիի մայր տաճարում մի պահ աչքերդ փակում ես ու աղոթում, ու եթե քեզ կորցնես կվազես այդ հրաշք դաշտերով ու այդ ճանապարհը տանում է դեպի Հայաստանի հանրապետություն ,քիչ այն կողմ սահմանն է Հայաստան –Թուրքիա, քո տուն գնալու համար, քո հայրենիք գնալու համար…….. մի խոսքով…..,սահմաններ, պատնեշներ թերևս անզորությունից ոչինչ չի մնում՝ քան ուղակի հիանալ տեսածովդ: ...

Եղանակները միշտ էլ փոխվում են՝ սիրած եղանակները աննկատ անցնում։    Մ ինչ սովորում ես քո կյանքում հայտնված նոր եղանակին, գալիս է թեյ խմելու ու թախծելու քո եղանակը։  Գալիս է  պահ , որ այդ թախծելու եղանակը ամենասիրունն է  լինում։ ինչ սիրուն է, երբ որ, քո կյանքի տվյալ ընթացքը համահունչ է լինում եղանակին։  ԵՍ սկսեցի սիրել աշունը, որովհետև երբեք ու երբեք այսքան լավ չէի ընկալել բնության օրինաչափությունը իմ կյանքում։ Երբ որ, քո ծառի ամենասիրուն տերևը վաղուց ընկել է ․․․ Բ այց մեկ է։ Աշուններ հա էլ գալու են, ուղղակի մյուս անգամ տերևի գույնն է պետք փոխել։ ԵԹե կարմիրը քոնը չէր․․․ Աշուն էլի է գալու , ու տերևները միայն կարմիր չեն։ Բարև Աշուն ։  Վաղուց ես ու դու այսքան հաշտ չէինք եղել ։ ՄԻ տեսակ կարոտ կար նոր գրքերի, դեղին մտքերի ու հուշերի  անծայրածիր   այգում միայնակ մնալու։  Բարև Աշուն։  Իսկական ժամանակն է ամառային ալբոմները բացելու ու թարմ  հուշերով լցվելու ։ Իսկական ժամանակն է նոր արահետներ փնտրելու, ու կյանքը նոր գույներ...